[38] Durante a etapa larvaria atravesan por un estado pisciforme. A alimentación baséase nos vexetais durante a fase larvaria e está composta por artrópodos e vermes no estado adulto. Algunhas especies de anfibios secretan a través da pel substancias altamente tóxicas. aspectos de su morfología e historia natural. Interamericana. Con todo, as análises posteriores e recentes nas que se ocuparon grandes bases de datos tanto de xenes nucleares como mitocondriais, ou unha combinación de ambos, establecen ás ras e as píntegas como grupos irmáns, cuxo clado é denominado Batrachia. The Fossil Record 2. Nela móvense con soltura grazas aos movementos laterais da cola. Bolt, J. R. (1969) Lissamphibian origins: possible protolissamphibian from the Lower Permian of Oklahoma. [3][39] Leva a cabo unha serie de funcións vitais nos anfibios ao protexelos contra a abrasión e axentes patóxenos, colaborar na respiración (respiración cutánea), absorbendo e liberando auga e contribuíndo por medio do cambio de pigmentacións (nalgunhas especies) e a secreción de substancias a través desta, ao control da temperatura corporal. A concepción clásica de anfibio, considerada hoxe parafilética, considera anfibios a todos os tetrápodos anamniotas (ovo non protexido por un amnio nin unha casca). Ao longo desta as larvas van perdendo progresivamente a cola como consecuencia dunha autolise celular. 0000006979 00000 n Ecología Aplicada (Perú) 1:105-109. A pel consta de varias capas e renóvase periodicamente mediante un proceso de muda (sendo esta, polo xeral, inxerida), o cal está controlado pola hipófise e a tiroide. Orden Anura. As extremidades dos tetrápodos son de tipo quiridio. 0000108455 00000 n �d% ����t��4K�j � Ċ`%��L3�.1�f* �_0%1|d�fx�x���?��V̺��̍�U����.��-����j�j�!��s�K�8x��ְ��9�� �}R� The Johns Hopkins University Press, 544 pages. [47][48][49][50] O declive dos anfibios é actualmente unha das maiores ameazas para a biodiversidade global. [3] Os cambios e as adaptacións á vida terrestre seguíronse suscitando, entre os cales se poden nomear a evolución dunha lingua viscosa e protráctil (empregada primordialmente na captura das presas), o desenvolvemento de glándulas cutáneas secretoras de veleno (como método de defensa), pálpebras móbiles e glándulas para a limpeza, protección e lubricación dos ollos; entre outras. 0000010921 00000 n Sistema esquelético. O tracto dixestivo é relativamente curto nos adultos, unha característica na maioría dos carnívoros. Son escavadores de aspecto vermiforme desprovistos de patas e que posúen unha cola rudimentaria e tentáculos olfactivos. Como se dixo, os anfibios presentan un estado larvario e un estado adulto, nos que a circulación é diferente para cada estado. [51] Entre as características máis destacables deste declive, atópanse colapsos nas poboacións e extincións masivas localizadas. Le, M. S. E. & Anderson, J. S. (2006) Molecular clocks and the origin(s) of modern amphibians. McGraw-Hill. [3] As glándulas mucosas secretan un mucus incoloro e líquido que prevén o desecamento e mantén o equilibrio iónico. [1][2], Desde hai miles de anos os anfibios foron asociados con mitos e maxia, enfocándose moito deste folclore desde unha perspectiva negativa. Desde a década de 1911, rexistráronse dramáticos declives nas poboacións de anfibios de todo o mundo. Os anfibios (Amphibia, do grego ἀμφί, amphí ('ambos') e βίος, bíos ('vida'), que significa «ambas as vidas» ou «en ambos os medios») son unha clase de vertebrados anamniotas (sen amnio, como os peixes), tetrápodos, ectotérmicos, con respiración branquial durante a fase larvaria e pulmonar ao alcanzar o estado adulto. Estes ósos articúlanse no pulso ou o nocello cun carpo ou un tarso, respectivamente, que consisten, cando o seu desenvolvemento é completo, en tres filas de osiños, con tres na fila proximal, un na central e cinco na distal. 0000145054 00000 n Estas substancias constitúen un sistema de defensa fronte aos depredadores. 0000007484 00000 n